Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 maja 2004 r., sygn. III SA 3259/02

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Asesor WSA Ewa Radziszewska, Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko (spr.),, Protokolant Anna Zientara, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2004r. sprawy ze skargi B. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. [...]. z dnia [...] listopada 2002 Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. Uchyla zaskarżoną decyzję; 2. Określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3. Zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz skarżącej kwotę 5056,30 zł (pięć tysięcy pięćdziesiąt sześć złotych, trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2002 r. Nr [...] Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w G. Nr [...] z dnia [...] lipca 2002 r. określającą:

o nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc w kwotach za listopad 1998 r.- 41.705 zł. i grudzień 1998 r. - 31.107 zł.

o oraz ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe za poszczególne miesiące w kwotach za listopad 1998 r. - 15.823 zł i grudzień 1998 r. - 9.740 zł.

Decyzją z dnia [...] lipca 2002 r. Nr [...] Urząd Skarbowy w G. określił "B." S.A. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za listopad i grudzień 1998r. oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za te miesiące w kwotach podanych na wstępie po uchyleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 listopada 2001 r. sygn. akt III SA 1900/99 - obu poprzednio wydanych w sprawie decyzji Izby Skarbowej w W. z dnia [...].07.1999r. i [...].02.2000r. Nr [...] i Nr [...] oraz poprzedzających je decyzji Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...].04.1999r. i [...].11.1999r. Nr [...] i Nr [...].

Sąd w uzasadnieniu wyroku uznał za zasadne zarzuty podnoszone w skargach przez Spółkę "B.", iż Minister Finansów umieszczając w rozporządzeniu z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.) przepis § l pkt 12 (definiujący pojęcie lokalu mieszkalnego, na który powołały się organy podatkowe wydając sporne decyzje) przekroczył upoważnienie zawarte w art.50 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.). Przepis ten upoważniał, bowiem Ministra Finansów tylko do określenia listy towarów i usług, do których stosuje się inne niż podstawowa - stawki tego podatku. Nie dawał natomiast podstaw do definiowania warunków, których dopełnienie stanowi podstawę do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. Sąd wskazał, iż w sytuacji, gdy nie ma prawidłowo ustanowionej definicji lokalu mieszkalnego w prawie podatkowym, organy podatkowe winny szukać jej w innych dziedzinach prawa, a zwłaszcza w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 80 poz. 903), która zawiera przepisy definiujące sporne pojęcie. Sąd wytknął też organom podatkowym braki w ustaleniu stanu faktycznego sprawy. Organy podatkowe powinny były wyjaśnić, zdaniem Sądu, czy przedmiotem sprzedaży były lokale mieszkalne wraz z częściami składowymi w postaci garaży, będącymi pomieszczeniami przynależnymi, czy też nabywcy lokali mieszkalnych nabyli prawo majątkowe w postaci prawa używania części pomieszczenia wspólnego.