Wyrok NSA z dnia 19 maja 2004 r., sygn. GSK 3/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA - Hanna Rybińska (spr.) Sędziowie NSA - Edward Kierejczyk - Józef Waksmundzki Protokolant - Anna Tomaka po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy z dnia 19 listopada 2003 r. sygn. akt SA/Bd 1615/03 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Toruniu z dnia 12 marca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe - skargę kasacyjną oddala - U Z A S A D N I E N I E Wyrokiem z dnia 19 listopada 2003 r. sygn. akt SA/Bd 1615/03 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy oddalił skargę wniesioną przez T. W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Toruniu z dnia 12 marca 2003 r. nr [...] wydaną w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe i ustalenia ponownie kwoty długu celnego. W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, przyjmując ustalenia faktyczne organów celnych za prawidłowe, stwierdził, że w dniu 29 czerwca 2000 r. w Oddziale Celnym w Grudziądzu T. W. złożył zgłoszenie celne dotyczące samochodu osobowego marki Mercedes Benz, nr nadwozia [...], rok produkcji 1998, dołączając fakturę nr 10736 z 27 czerwca 2000 r. i zadeklarował koszty transportu poniesione zagranicą w związku z przywozem towaru. Przyjmując zgłoszenie celne jako odpowiadające wymaganiom formalnym, organ celny określił kwotę długu celnego. Następnie w celu upewnienia się co do prawidłowości danych zadeklarowanych w zgłoszeniu celnym, przekazał przedmiotową fakturę belgijskiej administracji celnej do dokonania ewentualnej weryfikacji. W wyniku sprawdzenia, okazało się, na podstawie wyników dochodzenia, że zaniżono wartość celną importowanego towaru. Wraz ze sprawozdaniem z dochodzenia, belgijskie organy celne nadesłały uwierzytelnione kopie dokumentów, świadczących o zaniżeniu wartości celnej, a pochodzące z firmy sprzedającego - "[...] Dokumenty te, to faktura nr [...] z dnia 27 czerwca 2000 r., pochodząca z dokumentacji finansowo-księgowej eksportera oraz zgłoszenie celne [...] z tej samej daty, na podstawie którego przedmiotowy samochód został wyeksportowany z Belgii. Z obu przytoczonych dokumentów wynika, że przedmiotowy samochód został sprzedany za kwotę 410.000 franków belgijskich, a nie według deklaracji strony - za kwotę 164.100 franków belgijskich. W związku z tym Naczelnik Urzędu Celnego w Toruniu wszczął postępowanie celne w sprawie kontroli zgłoszenia celnego na podstawie art. 83 ustawy - Kodeks celny. Decyzją z dnia 19.03.2002 r. uznał zgłoszenie celne za nieprawidłowe i określił kwotę wynikającą z długu celnego. Na skutek złożonego odwołania, Dyrektor Izby Celnej w Toruniu decyzją z dnia 12.03.2003 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W powyższej decyzji powołano się na dokumenty uzyskane w drodze pomocy prawnej od belgijskich służb celnych w trybie określonym Protokołem nr 6 do Układu Europejskiego (zał. do Dz.U. Nr 11, poz. 38 z 1994 r.). Podniesiono również, że wnioski dowodowe strony, podnoszone w odwołaniu zmierzały do przeprowadzenia uzupełniającej weryfikacji dokumentów załączonych do zgłoszenia celnego i organ celny podjął działania w tym kierunku, zwracając się do Ministerstwa Finansów ze stosownym wnioskiem, lecz uznano tam, że nie ma potrzeby nadawania dalszego biegu sprawie, gdyż odpowiedzi na zadane pytania zawarte są w pierwotnym raporcie belgijskich służb celnych. W związku z tym organ celny uznał, na podstawie posiadanych dokumentów, że nastąpiło zaniżenie wartości sprowadzonego towaru, co wynika wprost z dostarczonych przez belgijskie władze celne dokumentów. Ujawnienie drugiej faktury i raportu stanowiło podstawowy dowód do podwyższenia wartości celnej i zmiany kwoty długu celnego. Strona złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w Bydgoszczy, który w powołanym wyżej wyroku uznał, że skarga nie jest zasadna. Zdaniem sądu orzekającego, polskie organy celne mogły skorzystać z pomocy belgijskich służb celnych na podstawie Protokołu nr 6 do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony. W toku tej procedury ustalono, że u sprzedawcy znajduje się inna faktura dotycząca zakupionego przez skarżącego pojazdu o innej szacie graficznej, określająca znacznie wyższą wartość niż wynika to z faktury przedstawionej polskim organom celnym przy zgłoszeniu celnym. Nadto w zgłoszeniu celnym wywozowym uwidoczniona została kwota zakupu, wynikająca z faktury znajdującej się u eksportera. Zdaniem sądu, wprawdzie faktura ta, wbrew stanowisku organu celnego, nie jest dokumentem urzędowym, mimo że pochodzi z księgowości eksportera, to jednak wybór faktury przez organy celne jako potwierdzającej wiarygodną wartość przedmiotowego towaru jest prawidłowy. Wartość ta bowiem została potwierdzona drugim dokumentem, a mianowicie EU1 T2, na podstawie którego samochód został wywieziony z Belgii. Sąd administracyjny podniósł również, że z dochodzenia przeprowadzonego przez belgijskie organy celne wynika, że nie wszystkie nadesłane do weryfikacji faktury nie odpowiadały dokumentom, znajdującym się u sprzedawcy. Okoliczność ta, zdaniem sądu administracyjnego, świadczy o rzetelności przeprowadzonego przez te organy dochodzenia. Nadto sąd orzekający stwierdził, że wszczęcie postępowania uzasadnione było wynikami weryfikacji faktur i znajduje oparcie w treści art. 65 § 4 pkt 2 i 5 ustawy - Kodeks celny. Natomiast samo zestawienie dwóch dokumentów - faktur zawierających odmienne dane, bez dodatkowych argumentów przesądzających o prymacie jednego z nich, niczego, zdaniem sądu, w sprawie nie przesądza. Nadesłane dokumenty nie są dokumentami urzędowymi, a nadesłana faktura pochodząca z zasobów księgowych sprzedawcy nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 194 ustawy - Ordynacja podatkowa. Wg oceny sądu orzekającego o fakcie, że cena transakcyjna przedmiotowego samochodu wynosi kwotę 410.000 franków belgijskich, przesądza treść nadesłanego przez belgijskie służby celne raportu, do którego zostały dołączone sporne dokumenty. W związku z powyższym, polskie organy celne miały uzasadnione podstawy do odmówienia wiarygodności danym, wynikającym z faktury przedłożonej przez importera i uznania za wiarygodną wartość transakcyjną, wynikającą z faktury eksportera. Nie bez znaczenia dla prawidłowości tej oceny ma również fakt, zdaniem sądu administracyjnego, że to importer ma interes w uzyskaniu dokumentu - faktury, wskazującej na niższą wartość importowanego towaru, a nie sprzedawca, który w ten sposób powiększałby swój przychód. Według sądu, organy celne ustaliły wszystkie istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy w oparciu o znajdujące się w sprawie dokumenty, zasadnie uznając według organu orzekającego, że zgłaszane przez stronę wnioski dowodowe nie prowadzą do wyjaśnienia sprawy. Okoliczności istotne dla sprawy wynikają bowiem z istniejących dokumentów. Sąd nie podzielił również zarzutów odwołania, że wartość celna powinna być określona wg metod opisanych w art. 25-29 ustawy - Kodeks celny, bowiem przedstawiony stan faktyczny uzasadniał zastosowanie art. 23 § 1 cyt. ustawy. Powyższe względy uzasadniają zdaniem sądu orzekającego przyjęcie rozstrzygnięcia organów celnych za zgodne z prawem. Powyższy wyrok zaskarżył T. W., za pośrednictwem adwokata Marka Wolarskiego. W skardze kasacyjnej skarżący zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie: art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji RP. Naruszenie prawa przez sąd orzekający dotyczy również art. 21, art. 22, art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym oraz art. 121, art. 122, art. 180, art. 187, art. 188, art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Błędną wykładnię prawa materialnego skarga kasacyjna zarzuca w części zastosowania przepisów art. 23 § 1 i § 7, art. 83, art. 262 ustawy - Kodeks celny oraz art. 11 pkt 2 Protokołu nr 6 do Układu Europejskiego. W związku z powyższymi zarzutami, strona wnosiła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów. Rozwijając problemy poruszone w zarzutach zawartych w skardze kasacyjnej, pełnomocnik skarżącego stwierdził, że postanowienie o wszczęciu postępowania z dnia 07 października 2002 r. zapadło na podstawie przepisu art. 240 § 1 pkt 5 ustawy - Ordynacja podatkowa, a nie jak twierdzi sąd orzekający na podstawie art. 83 tej ustawy, a więc wartość transakcyjna winna zostać ustalona na podstawie art. 23 § 7 ustawy - Kodeks celny. Natomiast sąd orzekający pominął fakt, że organ celny ustalił wartość transakcyjną, powołując treść art. 23 § 1 cytowanej ustawy, przez co zaniechał uzasadnienia przyczyn kwestionowania wartości transakcyjnej i dokumentów służących do jej określenia. Skarżący we wniesionej kasacji zarzuca sądowi orzekającemu rażące naruszenie prawa, w tym przepisów wymienionych na wstępie. Według skarżącego, sąd orzekający nie dokonał oceny zgodności z prawem decyzji Dyrektora Izby Celnej w Toruniu, bowiem błędnie ocenił na gruncie powołanych przepisów zasadność wniosku strony o uzupełnienie materiału dowodowego i przeprowadzenie uzupełniającego postępowania wyjaśniającego oraz nie skontrolował zgodności z prawem odmowy organów celnych przeprowadzenia czynności wnioskowanych przez stronę. Strona zarzuca, że sąd nie dokonał oceny legalności zaskarżonej decyzji i decyzji organu celnego I instancji w stopniu wystarczającym - albowiem nie ustalił charakteru postępowań prowadzonych przez organy przeciwko skarżącemu, co do ich zgodności z prawem. Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego, natomiast sąd orzekający nie dopatrzył się konieczności jego uzupełnienia za pomocą dalszych środków dowodowych. Błędne bowiem było uznanie, zdaniem skarżącego, że zarzut braku wiarygodności i zupełności dowodów przekazanych przez administrację belgijską nie wymagał przeprowadzenia postępowania uzupełniającego. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Celnej w Toruniu wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego. Zdaniem organu celnego, zasadnie sąd orzekający uznał, że działania organów celnych były zgodne z prawem i nie naruszały prawa materialnego i procesowego. Powołane w wyroku przepisy kodeksu celnego, jak i umowy międzynarodowej, w tym Protokołu nr 6 do Układu Europejskiego o wzajemnej pomocy w sprawach celnych, zdaniem Dyrektora Izby Celnej, zostały właściwie zastosowane. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez organy celne zostało pozytywnie ocenione przez sąd, a raport nadesłany przez belgijskie służby celne ma walory dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej. Organy celne w ramach swobodnej oceny dowodów ustaliły prawidłowo wartość celną przedmiotowego pojazdu samochodowego, na podstawie nadesłanych przez belgijskie służby celne dokumentów. Skoro zatem brak jest podstaw do uznania, że zaskarżony wyrok narusza prawo materialne i przepisy postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, organ celny wnosił o oddalenie skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że: Zgodnie z treścią art. 101 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 01 stycznia 2004 r., w których nie upłynął termin do wniesienia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego, strona może, w terminie do 31 marca 2004 r., wnieść skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art. 2. Z przepisu tego wynika, że w przypadku gdy termin do wniesienia rewizji nadzwyczajnej nie upłynął - to strona może wnieść skargę kasacyjną od orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanego przed datą 01 stycznia 2004 r. do ostatecznej daty 31.03.2004 r. Pod tym względem przedmiotowa skarga kasacyjna jest dopuszczalna, bowiem odpowiada wymogom powołanego wyżej przepisu. Wniesiony środek odwoławczy spełnia również warunki formalne określone w art. 174, 175 § 1, 176 ustawy z dnia 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) i w związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że również pod tym względem skarga kasacyjna jest dopuszczalną. Przechodząc do merytorycznego rozpoznania poszczególnych zarzutów kasacji, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zarzuty te nie są zasadne. Zarzut naruszenia art. 240 § 1 pkt 5 ustawy - Ordynacja podatkowa w zw. z art. 83 i 23 § 1 oraz art. 23 § 7 ustawy - Kodeks celny jest o tyle nietrafny, że w sprawie niniejszej nie wznowiono postępowania. Samochód sprowadzony przez skarżącego posiadał wymagane dokumenty, które zostały dołączone do zgłoszenia celnego i w związku z tym organ celny przyjął powyższe zgłoszenie, bowiem odpowiadało warunkom art. 64 ustawy - Kodeks celny. Przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje z mocy prawa objęcie towaru procedurą celną i określenie kwoty wynikającej z długu celnego. Dla tych czynności nie jest konieczne wydawanie decyzji o charakterze administracyjnym, czynności podejmowane przez organ w ramach art. 65 § 3 ustawy - Kodeks celny mają jedynie charakter materialno-techniczny. W ten sposób został odprawiony samochód przywieziony przez skarżącego. Po przeprowadzeniu czynności weryfikacyjnych, belgijskie służby celne nadesłały fakturę, raport i dokument EU1 T2, które ujawniono w księgowości eksportera w firmie "CARS Nr 1". Z dokumentów tych wynikało, że przedmiotowy samochód został nabyty za kwotę wyższą niż przedstawił to skarżący. Fakt ten spowodował wszczęcie postępowania celnego, którego przyczyną były wyniki kontroli przeprowadzonej w ramach art. 83 § 1 i 2 ustawy - Kodeks celny, lecz podstawę prawną stanowił art. 165 § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa. Ponieważ w istocie postanowienie o wszczęciu postępowania było prawidłowe, sąd orzekający słusznie go nie zakwestionował. Podnieść również należy, że zasadnie przyjęto określenie wartości transakcyjnej wg treści art. 23 § 1 ustawy - Kodeks celny, z której wynika, że wartością celną towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za sprzedany towar. Organ celny ustalił tę wartość w oparciu o ujawnioną w późniejszym czasie fakturę, dlatego nie było możliwości ani potrzeby wykorzystywania innych metod. Wbrew treści kasacji art. 23 § 7 ustawy - Kodeks celny nie miał w tej sprawie zastosowania, ponieważ przy zgłoszeniu celnym faktura przedstawiona przez importera nie została zakwestionowana przez organ celny. Uznana została za niewiarygodną dopiero w wyniku kontroli przeprowadzonej na podstawie art. 83 § 1 i 2 ustawy - Kodeks celny. Z tych przyczyn słusznie sąd orzekający przyjął, że wartość celną prawidłowo określono według metody opisanej w treści art. 23 § 1, bowiem nie było prawnego uzasadnienia do zastosowania przepisów art. 25-29 ustawy - Kodeks celny. Zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przepisu art. 11 pkt 2 Protokołu nr 6 do Układu Europejskiego nie jest zrozumiały na tle niniejszej sprawy, bowiem przepis ten stanowi, że otrzymane informacje mogą być wykorzystane w postępowaniu sądowym lub administracyjnym wszczętym w wyniku nieprzestrzegania przepisów celnych. Chodzi tu o informacje otrzymane od belgijskich służb celnych w ramach wzajemnej pomocy. Zarzut ten nie jest uzasadniony w treści skargi, co zwalnia sąd kasacyjny od rozważań na czym naruszenie tego przepisu przez sąd orzekający mogłoby polegać. Przechodząc do zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia powołanych na wstępie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, które mają zastosowanie w myśl art. 262 ustawy - Kodeks celny, to stwierdzić należy, że skarżący stara się wykazać, że sąd orzekający uchybił obowiązkowi kontroli, bowiem nie dopatrzył się naruszenia przez organy celne zasad postępowania dowodowego, nie ocenił prawidłowo zasadności wniosku strony o uzupełnienie materiału dowodowego i dalszego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, przez co błędnie ustalił stan faktyczny. Stwierdzić więc należy, że zebranie całego materiału dowodowego, zgodnie z treścią art. 187 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, to zebranie dowodów dotyczących wszystkich faktów mających znaczenie prawne dla sprawy. Określenia faktów mających znaczenie dla sprawy dokonuje organ celny w oparciu o przepis prawa materialnego, będący podstawą prawną rozstrzygnięcia sprawy. Jak przyjął sąd orzekający za organami celnymi - faktem mającym znaczenie dla ustaleń prawnych była wartość celna towaru sprowadzonego przez skarżącego. Organ celny uzyskał w ramach przeprowadzonej weryfikacji dokumenty od belgijskich służb celnych w postaci raportu, faktury i dokumentu eksportowego. Dokumenty te dotyczyły samochodu importowanego przez skarżącego, który przy zgłoszeniu celnym posługiwał się dokumentami o innej treści, tj. wskazującymi cenę niższą niż wynikało to z dokumentów pochodzących od eksportera. Zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej, że dokumenty te nie są wiarygodne, nie zostały poparte żadnym dowodem lub twierdzeniem, które by uprawdopodobniło tego rodzaju zarzuty w sposób przekonywujący. Nadmienić należy, że zasadnie faktura pochodząca od eksportera uznana została przez sąd jako wiarygodny dokument handlowy, bowiem spełnia wszystkie wymogi przewidziane dla takiego dokumentu, jak miejsce i datę wystawienia, nazwę i adres firmy sprzedającego oraz kupującego, określenie przedmiotu transakcji, cenę za towar. Kwestionowany przez stronę w kasacji raport opisuje wyniki weryfikacji przesłanych przez stronę polską dokumentów, które nie zostały podważone. Problem faktur i ich autentyczności dotyczy nie tylko tej faktury, lecz wielu faktur na sprowadzone wówczas samochody, które różnią się ceną na nich uwidocznioną. Przedstawiona przez służby celne faktura pochodząca od belgijskiego eksportera stanowi wydruk komputerowy, co jest zgodne z treścią art. 8 Protokołu nr 6 Porozumienia do Układu Europejskiego. Nie można podzielić wątpliwości kasacji co do wiarygodności dokumentu tranzytowego. Zgodnie z przepisami Konwencji o Wspólnej Procedurze Tranzytowej (Dz.U. Nr 46, poz. 291 z 1998 r.) w sprawie udokumentowania pochodzenia towaru z Unii Europejskiej, brak jest obowiązku udokumentowania pochodzenia towaru w przypadku objęcia towaru procedurą T2, bowiem dotyczy on towaru przewożonego pod dozorem celnym z terytorium państwa na terytorium drugiego państwa będących sygnatariuszami wspomnianej wyżej Konwencji. Zauważyć należy, że skarżący złożył przy zgłoszeniu celnym kartę nr 4 dokumentu EU1 T2 z tej samej daty i o numerze jak dokument tranzytowy ujawniony przez belgijskie władze celne. Ten ostatni dokument na karcie nr 3 podaje wartość pojazdu, która potwierdza cenę wskazaną w ujawnionej fakturze i nie pozostawia wątpliwości co do tożsamości towaru. Na koniec należy stwierdzić, co podniósł sąd orzekający, że skarżący uiścił należność za przedmiotowy towar gotówką, jednak nie przedstawił w toku całego postępowania jakiegokolwiek dowodu na okoliczność wysokości wpłaty na rzecz eksportera. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie naruszono również cytowanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 121, 122, 180, 187, 188 i 191 ustawy - Ordynacja podatkowa. Brak podania paragrafów podanych wyżej przepisów utrudnia niewątpliwie ocenę zasadności tych zarzutów. Dlatego ogólnie już należy stwierdzić, że skarga kasacyjna nie zawiera argumentów dotyczących naruszenia zasady pogłębiania zaufania do organów celnych oraz udzielania informacji i wyjaśnień o przepisach prawa (art. 121 cyt. ustawy). Sąd orzekający słusznie podniósł, że przeprowadzone postępowanie dostarczyło dowody świadczące o wyższej cenie transakcyjnej sprowadzonego towaru, natomiast skarżący w kasacji skutecznie ich nie podważył. Ograniczenie się przez sąd przy ustaleniu ceny importowanego pojazdu wyłącznie do dokumentów przedstawionych przez belgijskie służby celne nie narusza zasady prawdy obiektywnej (art. 122 ustawy - Ordynacja podatkowa). Stanowisko sądu zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wyczerpująco wyjaśniło okoliczności sprawy i prowadzenie dalsze postępowania wyjaśniającego nie jest potrzebne (art. 188 ustawy - Ordynacja podatkowa) mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i w tym przypadku słusznie sąd podniósł, że orzeczenie Sądu Najwyższego sygn. III RN 126/00 wydane w innej sprawie i przy różnym stanie faktycznym nie może mieć wiążącego znaczenia na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Ocena dowodów została oparta na materiale dowodowym zebranym w sprawie z uwzględnieniem faktu, że w tym przypadku niewątpliwie doszło do wydania podwójnej faktury. Co do zarzutów zawartych w piśmie pełnomocnika skarżącego z dnia 10.05.2004 r. to stwierdzić należy, że pozostają one poza rozważaniami sądu kasacyjnego z uwagi na treść art. 183 § 1 ustawy z dnia 25.07.2002 r. (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), z którego wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a strony mogą przytaczać nowe uzasadnienie tylko podstaw kasacyjnych. Z urzędu pod rozwagę sąd bierze tylko nieważność postępowania. W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty skargi kasacyjnej nie są zasadne zarówno co do naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i postępowania, w tym przepisów art. 21 i 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11.05.1995 r. o NSA (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Sąd nie dopatrzył się również naruszenia art. 2, 7, 32 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji RP. Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną na podstawie art. 181, 183 i 184 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) oddalił. Sąd nie uwzględnił wniosku Dyrektora Izby Celnej zawartego w odpowiedzi na skargę o zwrot kosztów zastępstwa prawnego, bowiem pełnomocnik strony nie stawił się na rozprawie kasacyjnej, a odpowiedź na skargę podpisał Dyrektor organu celnego (§ 14 pkt 2 ppkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. - Dz.U. 02.163.1349).