Wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2004 r., sygn. GSK 8/04

Doradca podatkowy nie może być ustanowiony - jako osoba fizyczna - przedstawicielem bezpośrednim strony postępowania celnego w rozumieniu art. 253 par. 3 pkt 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Waldemara P. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z dnia 30 maja 2003 r. I SA/Gd 274/03 w sprawie ze skargi Waldemara P. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w G. z dnia 13 lutego 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od decyzji w sprawie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe - oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem została oddalona skarga Waldemara P. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w G. z 13 lutego 2003 r. w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego G.-M. z 21 czerwca 2002 r. dotyczącej uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe w zakresie stawki celnej samochodu marki Toyota i uznania Waldemara P. za dłużnika solidarnego. W motywach wyroku Sąd przypominał, że przyczyną stwierdzenia niedopuszczalności odwołania od wymienionej decyzji było jego podpisanie przez doradcę podatkowego, który nie ma uprawnień do reprezentowania strony w postępowaniu celnym. W ocenie Sądu kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma art. 253 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./, który jako przepis o charakterze szczególnym wyłącza stosowanie art. 136-138 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Użycie w art. 253 par. 2 pkt 1 Kodeksu celnego słowa "wyłącznie" oznacza, że poza wymienionymi tu podmiotami, wśród których nie ma doradcy podatkowego, nikt inny nie może występować w charakterze przedstawiciela bezpośredniego osoby. Wbrew wywodom skarżącego, nowelizacja art. 253 par. 2 nie miała na celu dopuszczenia do przedstawicielstwa bezpośredniego adwokatów i radców prawnych obok rzekomo posiadających wcześniej takie uprawnienia doradców podatkowych. Adwokaci i radcowie prawni mieli przyznane w swoich ustawach korporacyjnych szersze uprawnienia do występowania przed organami administracji publicznej niż w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 86 ze zm./, który obejmował tylko sprawy obowiązków podatkowych jako wynikających z ustaw podatkowych nieskonkretyzowanych powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.