Wyrok NSA z dnia 27 października 2003 r., sygn. IV SA 1015/02

1. Uzgodnień dotyczących sytuowania obiektów w odniesieniu do dróg publicznych nie dokonuje się na etapie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu przez organ gminy /wójta, burmistrza, prezydenta/, lecz przed wystąpieniem o wydanie pozwolenia na budowę przez organ architektoniczno-budowlany.

2. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ w art. 40 ust. 4, /obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji 21 stycznia 2002 r./, nie wymieniała zarządcy drogi jako organu współdziałającego, to jest takiego, z którym w trybie art. 106 Kpa, organ gminy /wójt/ miał obowiązek porozumieć się w sprawie zajęcia stanowiska przez ten organ. Takiego wymogu nie można również wyprowadzić z art. 42 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, wymagającego określenie w decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu warunków obsługi planowanej inwestycji w zakresie komunikacji. W odniesieniu do inwestycji lokalizowanej np. przy drodze krajowej, lub linii kolejowej, w decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powinno się wskazać, iż należy spełnić warunki wynikające z odpowiednich przepisów /ustawy o drogach publicznych, ustawy o transporcie kolejowym/. Kontrolę natomiast zachowania wymogów określonych w odpowiednich przepisach sprawuje organ architektoniczno-budowlany wydający pozwolenie na budowę. Przepis art. 33 ust. 4 pkt 5 ustawy Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ wymaga przecież dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę pozwoleń, uzgodnień lub opinii innych organów, wymaganych przepisami szczególnymi, zaś art. 34 ust. 3 pkt 3 przewiduje, iż projekt budowlany powinien zawierać stosownie do potrzeb różnego rodzaju oświadczenia, w tym dotyczące przyłączenia do dróg lądowych.