Wyrok NSA z dnia 13 marca 2002 r., sygn. I SA/Łd 849/00

Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług ustawodawca wiąże z otrzymaniem faktury, przez co należy rozumieć fizyczne znalezienie się faktury w dyspozycji podatnika, a nie jedynie uzyskanie od kontrahenta informacji o danych zamieszczonych w fakturze /art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi "P." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w F. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 26 kwietnia 2000 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 1998 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa w Ł. utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia 31 stycznia 2000 r. określającą Spółce z o. o. "P." w F. zobowiązanie podatkowe i kwotę zwrotu różnicy w podatku od podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r. oraz wysokość zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, a także ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe.

W uzasadnieniu podano w szczególności, że podatnik dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w rozliczeniach za miesiące wystawienia, zamiast za miesiące otrzymania faktur /za energię elektryczną/. Naruszył w ten sposób art. 19 ust. 3 ustawy o podatku VAT, zawyżając podatek naliczony za poszczególne okresy rozliczeniowe. Tym samym podatnik w deklaracjach VAT zaniżył zobowiązanie podatkowe /zawyżył kwotę zwrotu różnicy podatku/, co spowodowało powstanie zaległości podatkowych. Konsekwencją wykazania niższej kwoty zobowiązania lub wyższej kwoty zwrotu różnicy podatku - poza określeniem ich w prawidłowej wysokości - jest ustalenie dodatkowego zobowiązania podatkowego stosownie do art. 27 ust. 5 i 6 ustawy o podatku VAT, które nie przewidują w tym zakresie uznania administracyjnego. Izba Skarbowa nie zgodziła się z zaprezentowanym w odwołaniu poglądem, iż powołany art. 19 ust. 3 dotyczy wyłącznie podatników zwolnionych od podatku VAT. Przeczy temu literalne brzmienie powołanego przepisu jednoznacznie wskazujące, iż dotyczy on wszystkich podmiotów podlegających obowiązkowi podatkowemu. Izba za bezzasadne uznała także powoływanie się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 kwietnia 1998 r., gdyż Spółka - jako osoba prawna - nie podlega wyłączeniu wynikającemu z tego wyroku, w związku z czym stosuje się do niej przepisy art. 27 ust. 5, 6 i 8 ustawy o VAT o ustalaniu dodatkowego zobowiązania podatkowego.