Wyrok NSA z dnia 11 lipca 2002 r., sygn. II SA/Ka 1577/00

1. Ingerencja w konstytucyjnie chronione prawo własności możliwa jest tylko w sytuacji określonej w art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /t.j. Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/. Natomiast ust. 3 tego przepisu nakazuje, aby udzielone zezwolenie było poprzedzone rokowaniami z właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości o uzyskanie zgody na wykonanie prac.

2. Konstrukcja prawna ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości wskazuje, że jest to jedna z form wywłaszczenia zdefiniowanego w art. 112 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a w związku z tym ograniczenie to może być dokonane jeżeli cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób niż przez ograniczenie praw do nieruchomości /art. 112 ust. 3 cyt. ustawy/.

3. W sytuacji, gdy inwestor realizując cel publiczny na nieruchomościach nie stanowiących jego własności nie uzyska zgody właścicieli /użytkowników wieczystych/ poszczególnych działek na wykonanie prac, o których mowa w art. 124 ust. 1 cyt. ustawy, może zgodnie z art. 124 ust. 2 tej ustawy wystąpić o wydanie zezwolenia na ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości.

Decyzja starosty wydana w tym trybie wykazuje prawo dysponowania nieruchomością na cele budowlane, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./.