Wyrok NSA z dnia 15 października 2001 r., sygn. I SA/Wr 937/99

Regulacja art. 20 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./ w powiązaniu z art. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wskazuje na to, że dla celów tego podatku wprowadzona została zasada szczegółowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych. Sam fakt nie ujęcia dowodów księgowych w księdze rachunkowej nie może świadczyć, iż do transakcji sprzedaży faktycznie nie doszło, a jedynie o nierzetelnym jej prowadzeniu. Podatnik winien był odzwierciedlić w księdze rachunkowej fakt zawarcia umowy sprzedaży a następnie fakt jej anulowania, jeżeli faktycznie taka sytuacja zaistniała.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Fabryki Mebli "M+S" - spółki z o.o. w J. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodka Zamiejscowego w L. z dnia 12 marca 1999 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1997 r. - uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej L. z dnia 30 grudnia 1998 r. (...); (...).

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. decyzją z dnia 12 marca 1999 r. (...) utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 30 grudnia 1998 r. (...) określającą stronie skarżącej Fabryce Mebli "M+S" spółce z o.o. w J. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1997 r. w wysokości 43.333,00 zł. Wysokość tak określonego zobowiązania podatkowego była wynikiem przyjęcia przychodów osiągniętych przez podatnika w kwocie 1.972.643,97 zł oraz kosztów ich uzyskania w kwocie 1.858.608,97 zł.