Wyrok NSA z dnia 28 marca 2001 r., sygn. III SA 390/00

1. Instytucja stwierdzenia nieważności stanowi odstępstwo od zasady stabilności prawomocnych orzeczeń.

Postępowanie w tym trybie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest ustalenie, czy nie zachodzi jedna z przesłanek wymienionych enumeratywnie w art. 247 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

2. Rażące naruszenie prawa następuje wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Grzegorza R. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych - oddala skargę.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 oraz art. 221 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia 5 listopada 1999 r. odmawiającą panu Grzegorzowi R. stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w K. z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie określenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za okres od dnia 1 kwietnia do 31 grudnia 1997 r., kwoty zaległości podatkowej oraz odsetek od tej zaległości.