Wyrok NSA z dnia 15 marca 2000 r., sygn. SA/Sz 59/99

1. Nie ma uzasadnionych prawnie podstaw do przyjęcia, że warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na użytek podatnika w celu podróży służbowej jest to, by pracownik był właścicielem samochodu i osobiście nim kierował.

2. Ubranie może być uznane za mające znaczenie dla działalności jednostki i jej reprezentacji lub reklamy w sytuacji, gdy są to np. jednorodne, charakterystyczne ubiory zaopatrzone w logo firmy.

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa decyzją z dnia 10 grudnia 1998 r., wydaną w postępowaniu odwoławczym, częściowo uwzględniła odwołanie: uchyliła decyzję Urzędu Skarbowego z 20 sierpnia 1998 r. i określiła zobowiązanie podatkowe Spółki z o.o. J. w S. w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1 stycznia 1996 r. do 31 marca 1997 r. w kwocie 16.967,60 zł, będącej równocześnie zaległością podatkową.

Za podstawę prawną rozstrzygnięcia powołano przepisy art. 9 ust. 1, art. 15 ust. 1 i ust. 4, art. 16 ust. 1 pkt 26, 27, 37, art. 19, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.

W zakresie stanu faktycznego ustalono, w oparciu o wyniki przeprowadzonej u podatnika kontroli, że Spółka w wielu przypadkach nieprawidłowo kwalifikowała wydatki do kosztów uzyskania przychodów, co doprowadziło do zawyżenia tych kosztów, a tym samym zaniżenia dochodu i należnego podatku. Spośród zakwestionowanych, sporne pozostały następujące wydatki: