Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2000 r., sygn. I SA/Gd 1103/98

Bezsprzecznie intencją ustawodawcy konstruującego podatkowe ulgi mieszkaniowe - w tym przewidzianą w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, w brzmieniu obowiązującym w 1996 r. - było promowanie budownictwa mieszkaniowego, a nie budownictwa służącego celom gospodarczym /turystyka i wypoczynek/.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi L. i L. C. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 12 maja 1998 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 stycznia 1998 r. Urząd Skarbowy w P. określił skarżącym L. i L. C. zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. w kwocie 4.580,50 zł.

Urząd wskazał, że skarżący wykazali dochody w wysokości 23.892,76 zł oraz odliczenie z tytułu budowy domu mieszkalnego na kwotę 38.851,86 zł. Tymczasem dom ten stanowił obiekt posiadający jedynie 10 pokoi z łazienkami i służył do prowadzonej przez L. C. działalności gospodarczej. Budynek nie posiadał wydzielonej części mieszkalnej, nie był podpiwniczony, nie posiadał jakiegokolwiek ogrzewania /projekt takowego nie przewidywał/, a każdy pokój posiada osobne wejście z dworu. Powyższe świadczy, że nie miał on charakteru domu mieszkalnego z pokojami gościnnymi, lecz był budynkiem z pokojami gościnnymi, co wyjaśnił architekt miejski. W trakcie kontroli obiektu w dniu 20 sierpnia 1997 r. okazało się, że wszystkie pokoje były zajęte przez wczasowiczów i nie służył zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych podatników, którzy posiadali na przylegającej działce budynek mieszkalny, w którym zamieszkiwali wraz z rodziną.