Wyrok NSA z dnia 18 marca 1999 r., sygn. I SA/Wr 569/97

Wprawdzie art. 28 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ uprawnia wierzyciela do wskazania środka egzekucyjnego, ale nie oznacza to, że organ egzekucyjny nie może zastosować innego środka egzekucyjnego, zwłaszcza gdy jest on mniej uciążliwy dla zobowiązanego i prowadzi bezpośrednio do wykonania obowiązku /art. 7 par. 2 ustawy/.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 2 stycznia 1997 r., wydanym na podstawie art. 54 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ Urząd Skarbowy w O. oddalił skargę Banku G. SA, Oddział Rejonowy w O. na "bezczynność komornika skarbowego" jako bezzasadną. W uzasadnieniu organ podkreślił, że przed przystąpieniem do egzekucyjny z wniosku wierzyciela, tj. skarżącego Banku, z 6 października 1995 r., przeciwko Przedsiębiorstwu Produkcyjno-Handlowo-Usługowemu B. SA - dokonał analizy wskazanego przez Bank środka egzekucji, tj. zajęcia dwóch rachunków bankowych. Analiza ta wykazała, że egzekucja przez zajęcie wskazanych przez Bank rachunków bankowych będzie, zdaniem organu, nieskuteczna, a potwierdzeniem tego był brak środków finansowych dłużnika w Banku G., zaś w Banku Z. stan rachunku wynosił na dzień 25 września 1995 r. - 11.279,05 zł, gdy tytuł wykonawczy skierowano do egzekucji w październiku 1995 r.