Wyrok NSA z dnia 27 października 1999 r., sygn. I SA/Łd 1361/97

1. Jeżeli wykonanie - przez, w stosunku do, lub za podatnika - obowiązku podatkowego ziściło się w taki sposób, że /chociażby w części/ spełnione świadczenie uznane zostało za nadpłacony lub nienależnie uiszczony podatek, po stronie podatnika powstanie prawo - do nadpłaty podatkowej w zakresie której normująca ją treść art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ jako wyłącznie uprawnionego wskazuje podatnika. Nadpłata podatkowa jest prawem podatnika w związku z obowiązkiem podatkowym którego powstała.

2. Brak powinności prawnej zachowania się organu podatkowego zgodnie z dochodzonym roszczeniem wywiedzionym - na podstawie i w sposób, które zostały określone w art. 29 ustawy o zobowiązaniach podatkowych - przez podmiot inny aniżeli wskazany jako uprawniony wymienionym unormowaniem oznacza, że w jego trybie roszczenie to nie może być skutecznie prawnie zrealizowane.

3. Jeżeli z roszczeniem powołującym za podstawę prawną art. 29 ustawy o zobowiązaniach podatkowych wystąpi w administracyjnym postępowaniu podatkowym podmiot w rozumieniu przywołanego unormowania nieuprawniony, prawnie powinne i adekwatne w stosunku do takiego żądania zachowanie się jego adresata procesowego - organu podatkowego - nie uzasadnia oceny, że jest to roszczenie w przedmiocie nadpłaty podatkowej, o której wymieniony artykuł prawa stanowi.