Wyrok NSA z dnia 17 marca 1999 r., sygn. I SA/Gd 1866/97

W związku z tym, iż umowy stanowią o oddaniu samochodów w bezpłatne używanie i nie ustalono w nich żadnej odpłatności na rzecz ich właścicieli za używanie pojazdów dla realizacji zadań spółki, organy podatkowe zasadnie przyjęły, iż spółka uzyskała w ten sposób świadczenia nieodpłatne, których wartość winna, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, zwiększyć wartość przychodów ustalanych dla celów podatkowych. Wynikający z treści umów zamiar stron, a mianowicie oddanie w bezpłatne używanie, jak również brak określenia w umowach czynszu za wynajem samochodów, nie pozwalają na uwzględnienie argumentów wskazujących, że były to świadczenia odpłatne.

Obciążenie biorącego rzecz do używania obowiązkiem płacenia ubezpieczenia i podatku drogowego, jak również podatku od nieruchomości nie może stanowić o tym, że mamy do czynienia z umową ekwiwalentną, np. najmu, gdyż są to tylko dodatkowe świadczenia /poza czynszem/, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, przyjmowane za podstawę obliczenia opłaty.