Wyrok NSA z dnia 18 czerwca 1998 r., sygn. I SA/Po 1942/97

Przewidziana w końcowej części art. 139 Kpa możliwość odstąpienia od zawartego w tym przepisie zakazu reformationis in peius ma charakter wyjątkowy i stanowi odstępstwo od generalnej zasady niepogarszania sytuacji prawnej odwołującej się strony.

Skorzystanie przez organ z tej instytucji winno ograniczać się do absolutnie wyjątkowych sytuacji. Rozstrzygając sprawę na niekorzyść odwołującego się, organ odwoławczy zobowiązany jest wskazać w uzasadnieniu swej decyzji, że w sprawie wystąpił stan, o którym mowa w art. 139 Kpa in fine.

stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1994 r.

UZASADNIENIE

W dniach od 12 do 18 marca 1996 r. pracownicy Urzędu Skarbowego w C. przeprowadzili kontrolę działalności gospodarczej za rok 1994 prowadzonej przez Piotra G. w zakresie rozliczeń z budżetem państwa z tytułu płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

W 1994 r. podatnik był opodatkowany na zasadach ogólnych, prowadząc dla potrzeb księgowych, podatkową księgę przychodów i rozchodów. Podczas przeprowadzonej kontroli stwierdzono, iż księga jest prowadzona niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego, dlatego też należne zobowiązanie ustalono na podstawie dowodów źródłowych.