Wyrok NSA z dnia 27 marca 1998 r., sygn. I SA/Lu 196/97

Wykładnia gramatyczna art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ pozwala na przyjęcie poglądu, iż w tym trybie można ustalić wartość celną tylko na wniosek a nie z urzędu oraz, że jedyną osobą uprawnioną do złożenia takiego wniosku jest zgłaszający.

uchyla zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./, art. 4 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ par. 1, par. 2 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i pkt 4 lit. "a" oraz ust. 2 i par. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1995 r. w sprawie ceł na towary przywożone z zagranicy /Dz.U. 1995 nr 151 poz. 737/, art. 8, art. 17, art. 19 i art. 22 Protokołu nr 4 Układu Europejskiego, ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską z jednej strony a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z drugiej strony /załącznik do Dz.U. 1994 nr 11 poz. 38/, par. 2 ust. 2 pkt 4 oraz pkt 9 zał. nr 6 zarządzenia prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 24 czerwca 1996 r. w sprawie wniosków o wszczęcie postępowania celnego /M.P. 1996 nr 38 poz. 380/, prezes Głównego Urzędu Ceł utrzymał w mocy decyzję dyrektora urzędu celnego zawartą w dowodzie odprawy celnej przywozowej pojazdu samochodowego z 18 grudnia 1996 r. w sprawie wymiaru cła od towarów zaimportowanych z Niemiec.