Wyrok NSA z dnia 14 maja 1996 r., sygn. SA/Wr 879/95

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ ustanawia bardzo pojemną regułę, w myśl której zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu.

UZASADNIENIE

Zaskarżona decyzja utrzymywała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w W. wydaną 18 listopada 1994 r. z powołaniem się ogólnie na przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ oraz art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Zagadnieniem spornym w niniejszej sprawie jest kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat podatkowych korzystanie z mienia Skarbu Państwa, których pobór został odroczony.

Postępowanie administracyjne wszczęte zostało na żądanie strony, która wystąpiła z wnioskiem o rozpatrzenie sprawy wynikającej z ustaleń kontroli przeprowadzonej 30 września 1994 r. w spółce "C." w W. przez organ podatkowy I instancji.

Zdaniem strony odmowa uznania za koszt uzyskania przychodu tej części, opłat dodatkowych za korzystanie z mienia Skarbu Państwa, należnych za II kwartał 1993 r. i następne kwartały tego roku podatkowego, których termin płatności został odroczony stanowi naruszenie art. 15 ust. 4 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Strona wskazywała przy tym, że zmiany wprowadzone do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawa z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 28 poz. 127/ odnoszą się w tej materii wyłącznie do treści art. 16 ust. 1 pkt 2, 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /a nie do art. 15 ust. 4/ i mają jedynie zastosowanie do umów zawartych po dniu 16 kwietnia 1993 r., podczas gdy umowa notarialna o korzystanie przez stronę z mienia Skarbu Państwa zawarta została 3 marca 1993 r. Strona kwestionowała przy tym uprawnienia Ministra Finansów do regulowania w trybie art. 4 ustawy zobowiązaniach podatkowych sposobu interpretacji przepisów prawa przy pomocy pism okólnych i nakładania w związku z tym na organy podatkowe obowiązku wymaganego stosowania tego prawa, zwłaszcza gdy owej wykładni nie potwierdza treść przepisu prawa.