Wyrok NSA z dnia 8 września 1995 r., sygn. SA/Wr 1278/95

1. Przepis art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./ dotyczy tylko tej części mienia gmin, która do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 25 września 1954 r. o reformie podziału administracyjnego wsi i powołaniu gromadzkich rad narodowych stanowiła majątek dawnych gromad i przekształciła się w mienie gminne na mocy art. 98 ust. 2 ustawy z dnia 25 stycznia 1958 r. o radach narodowych /Dz.U. 1975 nr 26 poz. 139/.

2. Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191/ mienie gminne stało się mieniem właściwych gmin. Zebranie wiejskie zatem nie jest właściwe do ustalania ceny gruntu przeznaczonego przez gminę do sprzedaży, mimo że grunt ten położony jest na obszarze danej wsi.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Rady Gminy Ż. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...) z dnia 10 kwietnia 1995 r. w przedmiocie zbycia nieruchomości stanowiącej własność gminy.

UZASADNIENIE

Uchwałą nr VII/41/95 z dnia 10 marca 1995 r. Rada Gminy Ż. postanowiła przeznaczyć i sprzedać na cele kościelne /budowa domu parafialnego/ część działki nr 270/1 /bez określenia powierzchni/, położonej we wsi N., za cenę ustaloną na zebraniu wiejskim w wysokości 100 złotych. Jako podstawę prawną uchwały powołano art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. "a" ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ w związku z art. 42 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./.