Wyrok NSA z dnia 8 listopada 1995 r., sygn. V SA 226/95

1. Przepis art. 14 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ jest przykładem kompleksowej regulacji prawnej w zakresie zwolnień od cła wkładów niepieniężnych podmiotów zagranicznych.

Twierdzenie to oznacza, że definicji użytego w tym przepisie określenia "środków trwałych" można poszukiwać w systemie prawa w ogóle, ale cel i sens tej instytucji nie może być co do istoty zmieniony poprzez choćby charakter unormowań prawnych, w których pojęcie to zostało wyjaśnione.

2. W świetle przepisu art. 56 ust. 3 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426 ze zm./ nie można przyjąć, iż rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130/ może /zwłaszcza bez wyraźnego wskazania ustawodawcy/ regulować merytorycznie materię szczególną jaką jest problematyka prawa celnego określona w odrębnej ustawie.

3. Skoro zatem pojęcie środka trwałego zostało użyte w art. 14 ust. 1 pkt 39 prawa celnego i jest w związku z tym związane z ulgą celną od przywozu oraz dotyczy wkładu niepieniężnego spółek prawa handlowego, to wykładnia tego pojęcia musi uwzględniać co do istoty potrzebę pewności obrotu prawnego w zakresie prawa celnego jak również uwzględniać cel i sens wkładu niepieniężnego w świetle prawa handlowego.