Wyrok NSA z dnia 2 marca 1995 r., sygn. SA/Gd 579/94

Dla pozbawienia ksiąg podatkowych mocy dowodowej na podstawie art. 169 par. 1 Kpa nie wystarcza ustalenie, że w pewnym okresie nie dokonano w księdze odpowiadającego rzeczywistości zapisu, o ile tylko sam podatnik zapis ten następnie doprowadził do stanu zgodnego z rzeczywistością. W takiej sytuacji nie tyle o nierzetelności księgi, co o jej wadliwości formalnej można mówić.

Organ podatkowy ustala podstawę obliczenia podatku w drodze szacunkowej, jeżeli brak jest danych niezbędnych do ustalenia tej podstawy /art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Nie ma żadnych podstaw do tego, by odmawiać mocy dowodowej księgi podatkowej tylko dlatego, by można było następnie uznać, że brak jest danych niezbędnych do ustalenia podstawy obliczenia podatku.

Naczelny Sąd Administracyjny nie przesądza, że skarżący prowadził księgę rzetelnie i bezpodstawnie pozbawiono mocy dowodowej ksiąg podatkowych. Uchylając decyzję organu odwoławczego sąd wskazał, że organy zastosowały "automatyzm", który stosowały wydając decyzję na podstawie par. 7 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatku obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./, zupełnie pomijając właściwą podstawę prawną - art. 169 Kpa.