Wyrok NSA z dnia 22 lutego 1994 r., sygn. SA/Wr 2248/93

1. Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 2 ustawy konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 84 poz. 426/ i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ uprawnienie rad gmin do stanowienia przepisów gminnych w zakresie zadań własnych doznaje ograniczenia w wypadkach, w których określone sprawy z tej dziedziny uregulowane zostały przepisami wyższego rzędu, to jest ustawami i rozporządzeniami wydanymi na podstawie delegacji ustawowych przez inne organy.

Także gminne przepisy statutowe nie mogą ograniczać strefy wolności i praw obywatelskich oraz uprawnień jednostek wynikających z prawa cywilnego i innych działów prawa.

2. Na podstawie art. 40 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o samorządzie terytorialnym rada gminy może w drodze przepisów gminnych określać warunki umieszczania reklam na budynkach komunalnych i innych obiektach gminnych i opłaty z tego tytułu w zakresie, w jakim nie zostało to uregulowane w art. 22 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ i innych przepisach prawa.

3. Rada gminy nie może określać warunków zakładania reklam na budynkach i innych nieruchomościach, stanowiących własność osób fizycznych i prawnych bądź pozostających w użytkowaniu wieczystym tych osób.

Uprawnienie rady gminy do stanowienia przepisów gminnych ograniczone jest bowiem wyłącznie do zadań własnych, co wynika z art. 7 ust. 1 i art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym.