Wyrok NSA z dnia 10 października 1994 r., sygn. III SA 1836/93

Artykuł 14 ust. 2 i 3 oraz art. 15 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie pozwalają postawić tezy, że odpowiedzialność płatnika wchodzi w grę w dalszej kolejności. Jeżeli organ podatkowy skierował decyzję podatkową do płatnika, płatnik nie może uniknąć odpowiedzialności tylko z tego powodu, że nie wymierzono podatku podatnikowi.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Alfreda J. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 4 listopada 1993 r. o wymiarze należnej opłaty skarbowej.

UZASADNIENIE

Notariusz Alfred J. nie pobrał opłaty skarbowej od umowy sprzedaży nieruchomości położonej we wsi Ch., o obszarze 1700 m, zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym i budynkiem gospodarczym. Oparł się bowiem na zaświadczeniu wójta gminy P., że w planach zagospodarowania przestrzennego gminy nieruchomość jest przeznaczona do użytku rolniczego. Umowę zawarto dnia 23 lipca 1992 r., a notariusz powołał się na zwolnienie zawarte w par. 62 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2 października 1991 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 90 poz. 405/.

Decyzją z dnia 7 lipca 1993 r. Urząd Skarbowy w O. wymierzył notariuszowi Alfredowi J. -jako płatnikowi - opłatę skarbową w wysokości 15 mln zł, to znaczy 5 procent ceny sprzedaży wynoszącej 300 mln zł /57 ust. 1 pkt 1 wymienionego wyżej rozporządzenia/. Organ I instancji przytoczył definicję gospodarstwa rolnego z art. 55 Kc i stwierdził, że jakkolwiek nieruchomość w planach zagospodarowania przestrzennego gminy jest przeznaczona na cele rolnicze, to jednak nabywca nie zamierza prowadzić produkcji rolnej w formie zorganizowanego gospodarstwa rolnego. Podstawą prawną decyzji był art. 15 i art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.