Wyrok NSA z dnia 20 maja 1994 r., sygn. III SA 1420/93

1. Art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie może stanowić samodzielnej podstawy materialnoprawnej decyzji administracyjnej do zwrotu nadpłaty podatku w sytuacji, gdy nadpłata nastąpiła w wyniku wykonania ostatecznej decyzji administracyjnej, w której wymierzono podatek, czy też "wyniku kontroli" inspektora kontroli skarbowej, gdy nie zostało wniesione żądanie skierowania sprawy na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych.

W takich przypadkach po to aby mógł nastąpić zwrot nadpłaty musi być uprzednio wydana decyzja, w której nastąpi ustalenie podatku w innej wysokości niż poprzednio. Za takim stanowiskiem przemawia zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych i związanie nimi organów administracji.

2. Gdy nadpłata nie jest następstwem wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, np. gdy jest następstwem ewidentnej omyłki rachunkowej podatnika, zwrot nadpłaty mógłby nastąpić bez potrzeby wydawania uprzedniej decyzji administracyjnej w formie tzw. czynności materialno-technicznej odpisania należności na karcie kontowej podatnika.