Wyrok NSA z dnia 13 maja 1994 r., sygn. III SA 1407/93

Przez użyte w zarządzeniu Ministra Finansów, wydanym na podstawie upoważnienia z art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195 ze zm./ pojęcie "te same jednostki rozliczeniowe", stanowiące element kalkulacyjny wzrostu ceny umownej energii cieplnej, należy rozumieć jednostki fizyczne energii cieplnej.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy decyzją wydaną na podstawie między innymi art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach, ustali Zespołowi Elektrociepłowni Przedsiębiorstwo Państwowe kwotę nienależną w wysokości 275.279.000 zł, a ponadto kwotę dodatkową w wysokości 150 procent kwoty nienależnej, tj. 412.918.000 zł. W motywach tego rozstrzygnięcia podano między innymi, że w wyniku przeprowadzonej kontroli ustalono, iż Przedsiębiorstwo w 1992 r. pobierało wyższe ceny za energię cieplną niż wynikało to z przepisów zarządzeń Ministra Finansów nr 57 z dnia 24 grudnia 1991 r. i nr 52 z dnia 30 września 1992 r. w sprawie wprowadzenia maksymalnego wskaźnika wzrostu cen umownych energii cieplnej /Dz.Urz. MF 1991 nr 16 poz. 76 oraz Dz.Urz. MF 1992 nr 13 poz. 69/ i uzyskało z tego tytułu kwotę nienależną w wysokości 275.279.000 zł. I tak w I kwartale 1992 r. w rozliczeniach z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem Energetyki Cieplnej stosowano ceny energii cieplnej przekraczające dopuszczalny wskaźnik wzrostu cen umownych określony w zarządzeniu nr 57 /1,10/ i uzyskano kwotę nienależną w wysokości 10.928.000 zł. W okresie zaś od października do końca grudnia 1992 r. podwyższono cenę energii cieplnej na cele technologiczne w sposób naruszający zarządzenie nr 52, gdyż nowo ustalona cena jednostki fizycznej energii /GJ/ była wyższa od ceny obliczonej z zastosowaniem maksymalnego wskaźnika wzrostu ceny energii cieplnej określonego w tym zarządzeniu /1,04/. Z tego tytułu Przedsiębiorstwo uzyskało kwotę nienależną w wysokości 264.351.000 zł.