Wyrok NSA z dnia 4 czerwca 1993 r., sygn. III SA 5/93

O nieściągalności należności w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216 ze zm./ można mówić tylko wówczas, gdy wierzyciel, po wyczerpaniu wszelkich przewidzianych prawem środków, nie uzyska zaspokojenia wierzytelności.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Banku w B. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 20 listopada 1992 r. w przedmiocie wymiaru

podatku dochodowego za 1991 r.

UZASADNIENIE

Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 16 września 1992 r., wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, ustalił Bankowi dodatkowo podatek dochodowy za 1991 r. w wysokości 180.790.000 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że w wyniku kontroli źródłowej ustalono, iż w 1991 r. Bank zaniżył dochód będący podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym w ten sposób, że bezpodstawnie utworzył rezerwę na pokrycie nieściągalnych należności w wysokości 451.975.000 zł, którą następnie na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 12 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1991 nr 49 poz. 216/ zaliczył w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem organu, tworzenie takiej rezerwy oraz zaliczenie jej w ciężar kosztów uzyskania przychodów nie było uzasadnione, gdyż materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia, że nieściągalność należności w łącznej wysokości 451.975.000 zł została uprawdopodobniona. Wszyscy kredytobiorcy prowadzą działalność gospodarczą i żaden z nich nie został postawiony w stan upadłości. Bank dysponuje ponadto prawomocnymi wyrokami sądowymi, którymi zasądzono na jego rzecz należności z tytułu udzielonych kredytów. Nie we wszystkich sprawach wszczęto też postępowanie egzekucyjne, co świadczy o tym, że Bank nie wyczerpał wszystkich możliwości ściągnięcia swych należności.