Wyrok NSA z dnia 28 maja 1991 r., sygn. II SA 369/91

1. Sprawa o odroczenie służby wojskowej jest inną sprawą niż sprawa o cofnięcie odroczenia służby wojskowej.

2. Przepisem szczególnym w rozumieniu art. 163 Kpa jest tylko przepis prawny rangi ustawowej oraz przepisy aktów prawnych wydanych na podstawie ustaw i w celu ich wykonania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Krzysztofa Z. na decyzję Wojskowego Komendanta Uzupełnień w N. D. z dnia 28 lutego 1991 r. o przedmiocie cofnięcia odroczenia zasadniczej służby wojskowej poborowemu uznanemu za jedynego żywiciela rodziny i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojskowego Komendanta Uzupełnień w N. D. kwotę dwudziestu tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 lutego 1991 r. Wojskowy Komendant Uzupełnień w N. D. decyzją z dnia 22 maja 1990 r. o udzieleniu poborowemu Krzysztofowi Z. odroczenia służby wojskowej na okres do dnia 31 grudnia 1994 r. jako jedynemu żywicielowi rodziny. Jako podstawę decyzji o uchyleniu odroczenia służby wojskowej organ orzekający wskazał art. 163 Kpa oraz przepisy art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. 1988 nr 30 poz. 207 ze zm./, par. 29 i 30 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 1989 r. w sprawie udzielania odroczeń zasadniczej służby wojskowej oraz uznawania poborowych i żołnierzy za jedynych żywicieli rodzin, a także zarządzenie Ministra Obrony Narodowej nr 5 z dnia 5 lutego 1991 r. w sprawie postępowania z poborowymi uznanymi za jedynych żywicieli rodzin. W uzasadnieniu decyzji podano, że konieczność jej wydania jest następstwem ukazania się powyższego zarządzenia nr 5 Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 lutego 1991 r., które stanowi, że decyzje o udzieleniu odroczenia zasadniczej służby wojskowej poborowym uznanym za jedynych żywicieli rodzin, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów, tracą moc z dniem wejścia w życie zarządzenia. Zarządzenie to znajduje podstawę w art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony i zostało wydane ze względu na aktualne i perspektywiczne potrzeby uzupełnienia sił zbrojnych.