Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 1991 r., sygn. IV SA 1024/90

Ustalenia planów zagospodarowania przestrzennego zawierające ograniczenia określonego w art. 140 Kc władztwa nad gruntem nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Walentyny P. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 13 sierpnia 1990 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa kwotę sześć tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

UZASADNIENIE

Główny Architekt Wojewódzki w W. decyzją z dnia 24 kwietnia 1990 r., wydaną na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Miasta A.K. z dnia 12 września 1989 r., udzielającej Jerzemu i Elżbiecie małżonkom W. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na działce nr 1571 w C. przy ul. J. W uzasadnieniu stwierdził, że działka nr 1571 jest przeznaczona w planie szczegółowym zagospodarowania przestrzennego, zatwierdzonym uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w C. z dnia 18 grudnia 1986 r. Nr XXI/68/86 oraz aktualizowanym uchwałą nr IV/20/88 z dnia 28 grudnia 1988 r., pod zabudowę bliźniaczą. Udzielenie wobec tego pozwolenia na budowę na tej działce budynku mieszkalnego wolnostojącego jest sprzeczne z ustaleniami planu oraz z par. 43 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48/. Realizacja budynku wolnostojącego utrudni poza tym zabudowę działki sąsiedniej, na której również obowiązuje zabudowa bliźniacza, co byłoby sprzeczne z art. 5 ust. 1 pkt 6 prawa budowlanego.