Wyrok NSA z dnia 5 listopada 1981 r., sygn. I SA 2253/81

1. Artykuł 3 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, mówiący o przeznaczaniu terenu na określony cel "zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym" należy rozumieć w ten sposób, że podstawą rozstrzygnięć organów administracji, działających zgodnie z art. 54 ust. 5 tej ustawy, może być tylko miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego mający moc powszechnie obowiązującą, to jest uchwalony i opublikowany zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1975 nr 11 poz. 67 ze zm./ oraz z par. 7 ust. 1 uchwały nr 148 Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1976 r. w sprawie zasad i trybu sporządzania, uzgadniania i zatwierdzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego /M.P. nr 31 poz. 135/. W razie braku takiego planu podstawą rozstrzygnięć dla obszaru wsi może być uchwała właściwej gminnej rady narodowej, zatwierdzająca projekt wyznaczenia terenów budowlanych /art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o terenach budowlanych na obszarach wsi - t.j. Dz.U. 1969 nr 27 poz. 216 ze zm./.

2. Terenowy organ administracji państwowej nie może powoływać się w decyzji odmawiającej pozwolenia na budowę z powodu odmiennego przeznaczenia terenu /art. 54 ust. 5 w zw. z art. 3 prawa budowlanego/, jeżeli przeznaczenie to wynika z uproszczonego planu zagospodarowania przestrzennego, opracowanego na podstawie uchwały nr 85 Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1974 r. w sprawie opracowania uproszczonych planów zagospodarowania przestrzennego gmin /M.P. nr 15 poz. 95/, ponieważ uchwała ta nie ma umocowania w ustawie /uchwała samoistna/. Taki plan nie odpowiada więc co do mocy prawnej przepisom o planowaniu przestrzennym, o których mówi art. 3 prawa budowlanego.