Podnoszenie kwalifikacji a opodatkowanie i oskładkowanie

Rozdział VIII

Joanna Nowicka

ekspert z zakresu podatków

Magdalena Kasprzak

specjalistka z zakresu prawa pracy

1. Podnoszenie kwalifikacji i wykształcenia bez podatku

Przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Dotyczy to w szczególności: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatków, nagród, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop i wszelkich innych kwot - niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona - a ponadto świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartości innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; dalej: updof). Oznacza to, że przychodem pracownika ze stosunku pracy jest zasadniczo każde świadczenie w naturze finansowane przez pracodawcę - zatem także szkolenie.

Jednak na zasadzie wyjątku od powszechności opodatkowania, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych, zgodnie z odrębnymi przepisami, przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika (art. 21 ust. 1 pkt 90 updof). Przez pojęcie "podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych" rozumie się kształcenie w szkołach dla dorosłych i szkołach wyższych oraz kształcenie, dokształcanie, a także doskonalenie w formach pozaszkolnych.

Pamiętać przy tym należy, że zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 90 updof nie obejmuje wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Co istotne - szkolenia związane z bieżącą działalnością pracodawcy nie są przychodem pracownika, ponieważ w takiej sytuacji nie powstaje u niego przysporzenie majątkowe (por. wyrok WSA w Warszawie z 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1915/07).