Leasing finansowy w prawie podatkowym i bilansowym (część 4)

Na skutek zawarcia umowy leasingu finansowego leasingobiorca wykazuje w swoich księgach rachunkowych składniki środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych oraz zobowiązań z tytułu niespłaconej części kapitałowej. Zasada ta wynika z art. 3 ust. 4 uor, który stanowi, że w przypadku zawarcia umowy leasingu finansowego, w ramach której jednostka przyjmuje do używania obce środki trwałe, przedmiot umowy wykazywany jest w księgach rachunkowych korzystającego jako składnik aktywów trwałych podlegających amortyzacji. Leasingobiorca zobowiązany jest równocześnie do wykazania w księgach zobowiązania finansowego z tytułu leasingu. Nie ma przy tym znaczenia, że leasingobiorca nie posiada prawa własności do leasingowanych składników.

1. Ustalenie wartości początkowej przedmiotu leasingu przez korzystającego

Ustalenie wartości początkowej przedmiotu leasingu finansowego przebiega na podobnych zasadach, jak ustalanie wartości początkowej własnych (nabytych) środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Wytyczne w tym zakresie zawiera Krajowy Standard Rachunkowości nr 5 "Leasing, najem i dzierżawa". Zgodnie z jego treścią wartość początkową przedmiotu leasingu finansowego, stanowiącą odpowiednik ceny jego zakupu, ustala się jako niższą spośród:

● wartości rynkowej przedmiotu leasingu, ustalonej na moment rozpoczęcia leasingu, lub

● wartości bieżącej opłat leasingowych, ustalonej za pomocą stopy procentowej leasingu lub stopy procentowej korzystającego.

Jak wygląda ustalanie wartości początkowej w praktyce? W zdecydowanej większości przypadków leasingobiorca za punkt wyjścia do ustalenia wartości początkowej przyjmuje wartość ofertową przedmiotu leasingu wskazaną w umowie leasingu.