Leasing operacyjny i finansowy w prawie podatkowym i bilansowym (część 1)

Definicja umowy leasingu - zarówno operacyjnego, jak i finansowego - znajduje się w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie z jego treścią umową leasingu jest umowa zdefiniowana w Kodeksie cywilnym, ale również każda inna umowa, na mocy której finansujący (zwany potocznie leasingodawcą) oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie o podatku dochodowym korzystającemu (zwanemu potocznie leasingobiorcą):

● podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne,

● grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z przepisów wynika, że nie mogą być przedmiotem leasingu środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, które nie podlegają amortyzacji, z wyjątkiem wymienionych w przepisie, tj. gruntów i wieczystego użytkowania gruntów. Oznacza to, że ze względu na brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przedmiotem leasingu nie mogą być m.in. dzieła sztuki i eksponaty muzealne, budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe.

1. Warunki uznania umowy za umowę leasingu operacyjnego

Z punktu widzenia ustaw o podatku dochodowym umową leasingu operacyjnego jest umowa, która spełnia następujące warunki: