2. Wycena aktywów i pasywów według skorygowanej ceny nabycia

Zastosowanie skorygowanej ceny nabycia nie jest obowiązkowe, co oznacza, że jednostki, które nie muszą stosować przepisów rozporządzenia o instrumentach finansowych, mają prawo wyboru metody wyceny. Decyzję w tym zakresie podejmuje kierownik jednostki, zamieszczając odpowiedni zapis w dokumentacji opisującej przyjęte przez jednostkę zasady (politykę) rachunkowości.

Zgodnie z definicją skorygowana cena nabycia (zwana również zamortyzowanym kosztem) to cena nabycia, w jakiej składnik aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych (wartość początkowa), pomniejszona o spłaty wartości nominalnej (kapitału podstawowego), odpowiednio skorygowana o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika i jego wartością w terminie wymagalności, wyliczoną za pomocą efektywnej stopy procentowej, a także pomniejszona o odpisy aktualizujące wartość (art. 28 ust. 8a uor oraz § 3 ust. 12 rozporządzenia o instrumentach finansowych).