Rozliczanie wyjazdów służbowych pracowników

Podróż służbowa polega na zleceniu pracownikowi wykonania zadania poza stałym miejscem pracy. Przy czym stałe wykonywanie zadań w różnych miejscowościach, których wyboru i terminu pobytu dokonuje każdorazowo sam pracownik w ramach uzgodnionego rodzaju pracy, nie jest podróżą służbową. Miejsce wykonywania pracy powinno być tak ustalone, aby pracownik miał możliwość wykonywania zadań, wliczając w to czas dojazdu do miejsca ich wykonywania, w ramach umówionej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym (patrz wyrok SN z 11 kwietnia 2001 r., sygn. akt I PKN 350/2000).

Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi niezatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej powinny zostać określone w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, w przypadku gdy pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie ma obowiązku ustalenia regulaminu wynagradzania (art. 77⁵ § 3 k.p.).

Zasady ustalania wysokości i warunków należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu we wspomnianych jednostkach z tytułu podróży na obszarze kraju i poza jego granicami określono w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawierają postanowień dotyczących rozliczania podróży służbowych, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów takich podróży na podstawie przepisów tych rozporządzeń.