Kiedy należy opodatkować nieodpłatne świadczenia - najnowsza wykładnia organów podatkowych

Zmiana praktyki organów podatkowych w zakresie uznawania bonusów pracowniczych za przychód wynika z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13). Sędziowie TK wskazali kryteria, których spełnienie warunkuje zgodne z konstytucją pobranie podatku od nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników. I tak zgodne z konstytucją jest pobranie podatku od nieodpłatnych świadczeń:

● które zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) oraz

● które zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, oraz

● gdy korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Najczęściej spory z fiskusem dotyczą sytuacji, gdy bonus jest korzyścią jednocześnie dla pracownika i dla pracodawcy. W praktyce często wystarczy, aby pracodawca wykazał, że świadczenie nieodpłatne jest przez niego sfinansowane w interesie firmy, a więc w celu lepszego świadczenia przez pracownika pracy, aby fiskus już nie analizował, czy pracownik też odniósł korzyść. Ponieważ taka sytuacja budzi wątpliwości płatników, wielu z nich występuje o interpretacje indywidualne w sprawie bonusów pracowniczych. W ten sposób pracodawcy uzyskują ochronę przed kontrolą i nagłą zmianą w przyszłości obecnie korzystnego dla nich stanowiska organów podatkowych.