comment
Artykuł
Data publikacji: 2003-12-29
Czas pracy po zmianach
Konieczność dostosowania przepisów o czasie pracy do Dyrektywy nr 93/104/WE z 13 grudnia 1993 r. oraz doprecyzowania niektórych - budzących wątpliwości - regulacji prawnych zaowocowała gruntowną przebudową kodeksowych unormowań o czasie pracy wprowadzoną ustawą z 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, zwaną dalej nowelą listopadową.
Czas pracy - pojęcie normatywne
Ustawową definicję pojęcia „czas pracy” zawiera art. 128 k.p. Zgodnie z wymienionym przepisem czas pracy to czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy.
Przepisy nie określają katalogu okoliczności, w których łączne zaistnienie pozwala uznać, że pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy. Powszechnie uznaje się, że w dyspozycji pracodawcy (osoby działającej w jego imieniu) pozostaje taki pracownik, który będąc w odpowiednim - dla zajmowanego stanowiska pracy - stanie psychofizycznym i intelektualnym, w szczególności:
- świadczy umówioną pracę na rzecz i w interesie pracodawcy (bez znaczenia jest rezultat pracy), a gdy praca umówiona nie może być wykonywana, świadczy pracę zastępczą,
- albo zachowuje się w sposób oczekiwany przez pracodawcę - pozostaje w gotowości do świadczenia pracy.
Przykład
Czy stawienie się pracownika do pracy jest wystarczające do uznania, iż pozostaje on w gotowości do pracy?
Do uznania pozostawania pracownika w gotowości do świadczenia pracy nie wystarcza pozostawanie w dyspozycji pracodawcy przez fizyczne stawienie się pracownika z zamiarem wykonywania pracy w miejscu stałej pracy - określonym w umowie o pracę albo w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę - konieczne jest również zachowanie przez pracownika wszelkich wymogów umożliwiających dopuszczenie do pracy, np. posiadanie przy sobie wymaganych uprawnień (kierowca - prawo jazdy), stawienie się do pracy w stanie trzeźwości itp.
W kwestii oceny zdolności do wykonywania pracy przez pracownika, który stawił się do pracy w stanie nietrzeźwości, orzecznictwo sądów jest utrwalone, czego przykładem może być wyrok z 11 kwietnia 2000 r. (I PKN 586/99, OSNAP 2001/18/556). Sąd Najwyższy orzekł, iż stawienie się pracownika w miejscu wykonywania pracy w stanie nietrzeźwości wyklucza zarówno możliwość świadczenia przez niego pracy, jak też pozostawania w gotowości do jej świadczenia.
Pozostało 95% treści
Chcesz uzyskać dostęp? Skorzystaj z bezpłatnego abonamentu
Zobacz także
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
Książka
