OSOBY NIE PODLEGAJĄCE UBEZPIECZENIOM SPOŁECZNYM

Obowiązujące od 1 stycznia 1999 r. przepisy ustawy z 13 pażdziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm.) regulują zasady podlegania i zgłaszania do ubezpieczeń społecznych. Przy rozpatrywaniu obowiązku ubezpieczeń społecznych uwzględnić należy tytuły ubezpieczeń powstałe na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej i na podstawie polskich przepisów prawa. Na równi z zatrudnieniem na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej uważa się zatrudnienie obywateli polskich za granicą w polskich przedstawicielstwach dyplomatycznych i urzędach konsularnych, w stałych przedstawicielstwach przy Organizacji Narodów Zjednoczonych i innych misjach lub misjach specjalnych, a także w innych polskich placówkach, instytucjach lub przedsiębiorstwach, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

l ubezpieczenie emerytalne,

l ubezpieczenia rentowe,

l ubezpieczenia w razie choroby i macierzyństwa, zwane „ubezpieczeniem chorobowym”,

l ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zwane dalej „ubezpieczeniem wypadkowym”.

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych wprowadziła obowiązkowe oraz dobrowolne ubezpieczenia, a także możliwość kontynuacji ubezpieczeń.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami z ubezpieczeń społecznych wyłączone są osoby nie posiadające tytułów do objęcia ubezpieczeniami społecznymi. Do ustalenia, czy praca wykonywana na podstawie zawartej umowy rodzi obowiązek ubezpieczeń społecznych, istotne są uregulowania prawne, na podstawie których świadczona jest praca. Obowiązek ubezpieczeń społecznych powstaje między innymi w przypadku wykonywania pracy na podstawie umowy o pracę, prowadzenia pozarolniczej działalności czy wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia.