Renty rodzinne

Renty rodzinne

Renty rodzinne jako świadczenia wypłacane osobom uprawnionym z ubezpieczenia społecznego uregulowane zostały przez ustawę z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU nr 162, poz. 1118 ze zm.), zwana dalej „ustawą emerytalną”, która weszła w życie 1 stycznia 1999 r., uchylając ustawę z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.

Renta rodzinna – komu przysługuje?

Renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego. Renta rodzinna przysługuje również wtedy, gdy osoba zmarła spełniała warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, mimo że nie miała ustalonego do nich prawa.

Przykład:

Renta rodzinna przysługuje po osobie, która w chwili śmierci była emerytem i pobierała świadczenie emerytalne, jak również wówczas, gdy nie pobierała świadczenia, gdyż była np. zatrudniona na podstawie umowy o pracę i osiągała dochód powodujący zawieszenie świadczenie, ale miała decyzję ZUS lub decyzję urzędu pracy o przyznaniu prawa do tych świadczeń.

Rentę rodzinną przyznaje się również uprawnionym członkom rodziny funkcjonariusza zaginionego w czasie pełnienia służby.

Przy ocenie prawa do renty rodzinnej przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.

Osoby uprawnione do renty rodzinnej

Zgodnie z art. 67 ustawy emerytalnej do renty rodzinnej uprawnieni są następujący członkowie rodziny zmarłego:

1) dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione,

2) przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, w tym również w ramach rodziny zastępczej. Osoby te musiały zostać przyjęte na wychowanie i utrzymanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego (emeryta lub rencisty), chyba że śmierć była następstwem wypadku.

Przykład: