ZASADY ORZEKANIA O NIEZDOLNOŚCI DO PRACY

Emilia Derucka

w postępowanie orzecznicze przed ZUS

w orzeczenia o niezdolności do pracy

Renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem mającym wynagrodzić osobie ubezpieczonej utratę możliwości zarobkowania. Jej uzyskanie jest uzależnione m.in. od wydania orzeczenia o niezdolności do pracy.

Niezdolna do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Niezdolność do pracy może być częściowa (jeśli osoba utraciła w znacznym stopniu zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji) lub całkowita (jeśli nastąpiła utrata zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy).

Z kolei zarówno częściowa, jak i całkowita niezdolność do pracy może być ustalona jako trwała (jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy) lub okresowa (jeśli według wiedzy medycznej istnieją rokowania odzyskania zdolności do pracy).

Niezdolność od pracy stwierdza lekarz orzecznik ZUS lub komisja lekarska ZUS, wydając odpowiednie orzeczenie. Orzeczenie o niezdolności do pracy jest dla Zakładu podstawą do przyznania świadczeń rentowych.

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

Samo orzeczenie o niezdolności do pracy nie jest równoznaczne z prawem do renty.

Prawo do renty ma osoba, która spełni jednocześnie następujące warunki:

w jest niezdolna do pracy,

w ma wymagany okres zatrudnienia (tzw. okresy składkowe i nieskładkowe),

w niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Okresy te są dokładnie podane w ustawie o emeryturach i rentach z FUS.

Takimi okresami będzie np. okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę (okres składkowy) lub okres pobierania zasiłku chorobowego (okres nieskładkowy).

Osobie, która spełnia wszystkie wymienione powyżej warunki, przysługuje: