Ponowne ustalenie świadczeń emerytalno-rentowych

• błąd organu rentowego

• wybór ustalenia podstawy emerytury

• ponowne ustalenie emerytury

Przyczyną wielu sporów sądowych w sprawach między świadczeniobiorcami a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych są zasady przeliczenia wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, a w szczególności kwestie ustalania wysokości świadczeń w miejsce uprzednio pobieranych, np. emerytury w miejsce renty z tytułu niezdolności do pracy. Przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm. - zwanej dalej ustawą emerytalną), regulujące obowiązujące zasady w tym zakresie wobec ich nieprecyzyjności, były wielokrotnie oceniane przez Sąd Najwyższy.

Rencista składając wniosek o emeryturę ma prawo wyboru sposobu ustalenia podstawy jej wymiaru. Może to być w myśl art. 21 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację, oraz wszystkie kolejne waloryzacje w okresie następującym po ustaleniu albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15 ustawy emerytalnej.

Kwestie te były niejednokrotnie rozstrzygane przez Sąd Najwyższy.

Zgodnie z tą uchwałą przy ustalaniu na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokości emerytury osoby, która miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i która żąda przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury podstawy wymiaru renty (art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy), składnik emerytury wynoszący 24% kwoty bazowej oblicza się na podstawie kwoty bazowej obowiązującej w dacie zgłoszenia wniosku o emeryturę.