Zwolnienia grupowe. Zwolnienia indywidualne

Ustawa o zwolnieniach grupowych ma zastosowanie także do zwolnień indywidualnych. Zwolnienia indywidualne mają miejsce wówczas, gdy z przyczyn niedotyczących pracowników następuje wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron z mniejszą grupą pracowników niż liczba wskazana w art. 1 ustawy, zaś przyczyny wskazane w ustawie stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy do zwolnień indywidualnych należy stosować odpowiednio określone przepisy dotyczące zwolnień grupowych.

Do zwolnień indywidualnych dochodzi wówczas, gdy pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników rozwiązuje stosunki pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w okresie nieprzekraczającym 30 dni z grupą pracowników mniejszą niż wskazana w art. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych.

• 10 pracowników, gdy zatrudnia mniej niż 100 pracowników,

• 10% pracowników, gdy zatrudnia co najmniej 100, lecz mniej niż 300 pracowników,

• 30 pracowników, gdy zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.

W przypadku zwolnień indywidualnych odmiennie ukształtowany jest tryb i terminy zwolnień niż przy zwolnieniach grupowych. Pierwszym zwolnieniem w ramach zwolnienia grupowego jest pierwsze wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez pracodawcę po zawiadomieniu właściwego urzędu pracy. Natomiast w przypadku zwolnień indywidualnych istotnym momentem dla ustalenia faktu redukcji pracowników z przyczyn ich niedotyczących jest data ustania stosunku pracy z pracownikami zwalnianym w trybie art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych. Zatem przy zwolnieniach indywidualnych ważna jest data rozwiązania umowy o pracę, zaś w przypadku zwolnień grupowych - data wypowiedzenia umowy o pracę. Zasadą jest, że redukcję stanu zatrudnienia bada się na dzień ustania stosunku pracy, natomiast przewidziany w ustawie 30-dniowy okres wyznacza cezurę czasową wystąpienia warunków zwolnienia indywidualnego z przyczyn niedotyczących pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z 13 października 1999 r., I PKN 290/99, OSNP 2001/4/110 oraz z 29 marca 2001 r., I PKN 291/00, OSNP 2003/2/30).