Równouprawnienie w zatrudnieniu

Prawo kobiety do bycia traktowaną na równi z mężczyzną w dziedzinie zatrudnienia zostało zapisane w Konstytucji RP (art. 33). Kodeks pracy zawiera wiele regulacji, mających służyć urzeczywistnieniu tego prawa oraz przeciwdziałaniu skutkom jego naruszania.

Jedna z podstawowych zasad prawa pracy głosi, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Zaakcentowano, iż dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu, dodając, że jakakolwiek dyskryminacja ze względu na płeć jest niedopuszczalna.

Dyskryminacja występuje wszędzie tam, gdzie nie jest zachowana zasada równego traktowania pracowników. Według ustawodawcy równe traktowanie kobiet i mężczyzn oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, ze względu na płeć (art. 18 § 2 k.p.). Dyskryminacja bezpośrednia zachodzi wówczas, gdy osoba jest traktowana mniej korzystnie niż inna w porównywalnej sytuacji ze względu na płeć. Dyskryminację pośrednią zdefiniowano jako stan występowania dysproporcji w zakresie warunków zatrudnienia na niekorzyść wszystkich lub znacznej liczby pracowników jednej płci, jeżeli nie mogą być one obiektywnie uzasadnione innymi względami niż płeć.