Emerytura z III filaru

Nowy system emerytalny obowiązujący w Polsce od 1 stycznia 1999 r. oparty jest na uzależnieniu wysokości przyszłej emerytury od sumy opłaconych składek, sytuacji na rynku pracy (w przypadku uczestnictwa w I filarze) oraz efektywności inwestowania środków zgromadzonych w otwartych funduszach emerytalnych (w II filarze).

System ten stanowi połączenie umowy pokoleniowej i ubezpieczenia kapitałowego. Istota rozwiązania polega na tym, że państwo zadecydowało o przeniesieniu części odpowiedzialności za poziom przyszłych emerytur na pracodawców i pracowników.

Aby ten cel osiągnąć stworzono trzy segmenty, tzw. filary - każdy z nich jest oparty na innej koncepcji zabezpieczenia emerytalnego. Zasadnicze zręby systemu zostały stworzone w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm.). Te trzy elementy systemu emerytalnego mają zagwarantować w przyszłości wypłaty godziwych emerytur wszystkim ubezpieczonym oraz zapewnić bezpieczeństwo składek inwestowanych na rynku kapitałowym, który podlega wpływowi wielu czynników ekonomicznych. Połączenie funduszy kapitałowych i umowy pokoleniowej podnosi poziom bezpieczeństwa uczestników systemu, gdyż system mieszany jest stosunkowo odporny zarówno na ewentualne załamania rynku kapitałowego, jak i na niebezpieczeństwa wynikające z niekorzystnych trendów demograficznych, takich jak starzenie się społeczeństwa.

Pierwszy i drugi filar to docelowo obowiązkowy dla wszystkich system ubezpieczeń emerytalnych, w którym obowiązkowa składka emerytalna dzielona jest pomiędzy ZUS i otwarty fundusz emerytalny.

to zreformowany system repartycyjny, w którym emerytura jest wypłacana tak jak do tej pory, przez ZUS z bieżących składek wszystkich pracujących. (ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Dz.U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).