ORZECZNICTWO SĄDU NAJWYŻSZEGO

Stosowanie art. 405 k.c. w związku z art. 409 k.c. nie może służyć obchodzeniu ograniczeń w zakresie pracowniczej odpowiedzialności materialnej wtedy, gdy bezpodstawne wzbogacenie się pracownika ma jednocześnie cechy zawinionego wyrządzenia szkody pracodawcy.

Sąd pracy nie może oddalić powództwa o odszkodowanie z tytułu pracowniczej odpowiedzialności materialnej w razie uznania, że zachowanie pracownika nie miało znamion winy umyślnej (art. 122 k.p.), bez oceny tego zachowania w świetle kryteriów winy nieumyślnej (art. 114 k.p.).

Skutek w postaci szkody powstaje, zwłaszcza w sytuacji uszkodzenia samochodu w wypadku drogowym, z reguły bezpośrednio po ustaniu działań lub zaniechań pracownika, które do uszkodzenia doprowadziły. Skutek ten polega na zmniejszeniu wartości uszkodzonego samochodu w porównaniu z jego uprzednią wartością i daje się obliczyć w pieniądzu, według kryteriów obiektywnych, m.in. przy udziale biegłego. Jest to w zasadzie szkoda, którą pracownik powinien wyrównać swemu zakładowi pracy w sposób bliżej określony w przepisach Kodeksu pracy. W sytuacji gdy przepisy te nakazują pracownikowi wyrównanie szkody w pełnej wysokości, całą tak zrozumianą szkodę pracownik powinien wyrównać zakładowi pracy, bez względu na to, co się będzie dalej działo z uszkodzonym samochodem, a przede wszystkim bez względu na to, czy samochód ten w dalszym rozwoju wydarzeń zostanie sprzedany i ewentualnie za jaką cenę.