Wypadek w drodze do pracy i z pracy - cz. 1

Bogusław Andrzejczak

Wypadek w drodze do pracy i z pracy (cz. I)

Wypadek w drodze do pracy lub z pracy następuje między mieszkaniem a terenem zakładu pracy. Droga powinna być najkrótsza (lub najdogodniejsza dla pracownika) i nie przerwana. Dopuszcza się przerwę, która jest życiowo uzasadniona.

Ustawa z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.) w art. 41 używa określenia „droga do pracy lub z pracy” nie precyzując bliżej, o jaką drogę chodzi. Punktem wyjścia do dalszych rozważań nad pojęciem drogi do pracy lub z pracy będzie definicja wypadku w drodze do pracy lub z pracy określona w § 14 rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych oraz Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 17 października 1975 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 199), w którym uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Uważa się, że wypadek nastąpił, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby. Uważa się, że wypadek nastąpił, gdy droga, nie będąc najkrótszą, była najdogodniejsza dla pracownika ze względów komunikacyjnych.