Potrącenie w prawie podatkowym

Potrącenie w prawie podatkowym

Istotą potrącenia zarówno w prawie cywilnym, jak i podatkowym jest redukcja wzajemnych wierzytelności podmiotów, które jednocześnie są względem siebie dłużnikami i wierzycielami. Obie te instytucje posiadają odrębne, nie zazębiające się między sobą, unormowania prawne. Regulacja prawnopodatkowa, zawarta w przepisach art. 64 i 65 Ordynacji podatkowej, jest bowiem w powyższym zakresie komplementarna, a przepisy Kodeksu cywilnego nie mają do niej zastosowania, nawet posiłkowo.

W wyniku dokonania potrącenia, zgodnie z przepisem art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, następuje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego (w całości lub w części), co dla podatnika jest równoznaczne z zapłatą podatku.

Kompensacie (potrąceniu) podlegają zarówno bieżące zobowiązania, jak i zaległości podatkowe. Zgodnie z przepisem art. 64 § 4 wierzytelności podatnika podlegające potrąceniu mogą być także, na jego wniosek, zaliczone na poczet przyszłych zobowiązań.

Cechy wierzytelności potrącalnych

Za wzajemną uważana jest taka wierzytelność, która przysługuje podatnikowi bezpośrednio od Skarbu Państwa lub gminy w sytuacji, gdy Skarb Państwa lub gmina jest dłużnikiem podatnika na podstawie jednego z tytułów wskazanych w ustawie. Nie podlega natomiast potrąceniu zobowiązanie lub zaległość podatkowa w podatku stanowiącym dochód budżetu państwa z wierzytelnością podatnika wobec gminy bądź innej jednostki samorządu terytorialnego i odwrotnie.