Środki trwałe w prawie bilansowym i podatkowym

Obowiązujące zasady amortyzacji dla celów podatkowych przewidują dwie podstawowe metody amortyzacji:

a) liniową, przy zastosowaniu stawek:

• podstawowych,

• podwyższonych lub obniżonych,

• ustalonych indywidualnie,

b) degresywną.

Podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem amortyzowania. Wybraną metodę stosuje się do chwili pełnego zamortyzowania, czyli przez cały okres amortyzacji.

Amortyzacja liniowa polega na dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych w jednakowej wysokości co miesiąc. Okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych kończy się w miesiącu, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w miesiącu, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Odpisów dokonuje się przy zastosowaniu procentowych stawek amortyzacyjnych właściwych dla danego środka trwałego zamieszczonych w rocznym Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Podatnik ma możliwość dokonywania amortyzacji niektórych grup środków trwałych według stawek podwyższonych lub obniżonych w stosunku do stawki podstawowej, która znajduje się w Wykazie. Podwyższenie stawki następuje przy zastosowaniu jednego wybranego współczynnika dla danego środka trwałego, w ramach określonego w ustawach podatkowych górnego limitu, który podwyższa stawkę podstawową.

Możliwość podwyższania stawek dotyczy następujących środków trwałych:

• budynki i budowle używane w warunkach pogorszonych - maksymalny współczynnik podwyższenia podstawowej stawki wynosi 1,2,

• budynki i budowle używane w warunkach złych - maksymalny współczynnik podwyższenia podstawowej stawki wynosi 1,4,