Środki trwałe w prawie bilansowym i podatkowym

Często się zdarza, że podatnik dokonuje ulepszenia środka trwałego. Przez to pojęcie rozumie się:

• przebudowę - poprawę stanu istniejącego, poprawienie czegoś,

• rozbudowę - powiększenie składników majątku, rozszerzenie, dobudowanie,

• rekonstrukcję - odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,

• adaptację - przerobienie, dostosowanie składnika majątku do wykorzystania w innym celu niż pierwotnie,

• modernizację - unowocześnienie środka trwałego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które powiększają wartość początkową środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Powyższe zagadnienia powodują wiele kontrowersji i sporów, bowiem przepisy podatkowe nie precyzują dokładnie pojęcia „ulepszenie”. Podatnicy dążą do zakwalifikowania określonych robót jako remontu, gdyż wydatki poniesione na remont mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast organy kontroli skarbowej próbują poniesione nakłady podciągnąć pod kategorię ulepszenia, a wówczas będą mogły być one zaliczone do kosztów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne. Aby zaliczyć poniesione wydatki do takich, które powiększają wartość środka trwałego, czyli są wydatkami powodującymi jego ulepszenie, muszą być spełnione łącznie trzy warunki: