Leasing i wynajem długoterminowy

Przepisy kodeksu cywilnego dotyczące leasingu zawierają art. 709¹-709¹⁸. Powszechnie używane terminy leasingodawca i leasingobiorca to w przepisach kodeksu odpowiednio finansujący i korzystający.

Leasing jest umową, w ramach której finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (art. 709 k.c.). Taka definicja ma jasno określać, iż celem umowy nie jest nabycie przedmiotu leasingu. Oznacza to w praktyce, iż występującą bardzo często w umowach leasingowych tzw. opcję zakupu leasingowanego środka trwałego po zakończeniu umowy nie można traktować jako integralnej części transakcji leasingowej. Nawet jeśli korzystający (leasingobiorca) nabędzie po zakończeniu umowy leasingowej przedmiot leasingu, to za bezzasadne uznać należy próby takiej interpretacji umowy leasingu, które prowadziłyby do stwierdzenia, że zamiarem stron transakcji leasingowej było nabycie rzeczy. Urzędy skarb owe nie powinny, tak jak było to w latach wcześniejszych, weryfikować zasadności zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z realizacją umowy leasingowej, uznając ją np. za umowę sprzedaży na raty.