Ochrona pracy

Zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny wynika z art. 32 ust. 2 Konstytucji RP. Znajduje się również wśród podstawowych zasad prawa pracy. Artykuł 11³ k.p. stanowi, że jakakolwiek dyskryminacja w stosunkach pracy ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, narodowość, przekonania, zwłaszcza polityczne lub religijne, oraz przynależność związkową jest niedopuszczalna. Na pierwszym miejscu w tej normie prawnej umieszczono zakaz dyskryminacji ze względu na płeć. Podkreślić również należy, iż zakaz dyskryminacji ze względu na płeć jest mocno akcentowany w prawie Unii Europejskiej (art. 2 § 1 dyrektywy 76/207).

Ochronie pracy kobiet poświęcony jest dział ósmy kodeksu pracy. Uprawnienia te podzielić można na takie, które dotyczą wszystkich zatrudnionych kobiet, i na takie, które dotyczą pracownic w okresie ciąży i macierzyństwa.

Szczególna ochrona stosunku pracy kobiety w okresie ciąży i po urodzeniu się dziecka polega na zapewnieniu:

• ochrony zdrowia pracownicy, m.in. obowiązek przeniesienia pracownicy do innej pracy w przypadkach określonych w przepisach z zagwarantowaniem dotychczasowego wynagrodze-nia,

• ochrony zatrudnienia w okresie ciąży i urlopu macierzyńskiego,

• prawa do płatnego urlopu macierzyńskiego,

• udzielenia zwolnień na karmienie dziecka piersią.

Kodeks pracy zakłada pełną ochronę trwałości stosunku pracy kobiety w okresie ciąży i macierzyństwa. Wprowadza on zakaz nie tylko wypowiadania umowy o pracę kobiecie w okresie ciąży, ale także rozwiązania umowy w następstwie dokonanego wypowiedzenia (art. 177 k.p.). Ochrona trwałości stosunku pracy kobiety w okresie ciąży obejmuje także sytuacje, gdy w chwili dokonania wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę pracownica nie była jeszcze w ciąży, a więc nie dotyczył jej jeszcze zakaz wypowiadania umowy o pracę, ale udowodni, że z chwilą upływu okresu wypowiedzenia, choćby w ostatnim jego dniu, była w ciąży. Wówczas takie wypowiedzenie nie spowoduje rozwiązania umowy o pracę.