Świadczenia na rzecz pracowników a VAT i koszty uzyskania przychodów

Inne wydatki

Wydatki związane z wyposażeniem pracowników w narzędzia pracy

Do obowiązków pracodawcy należy wyposażenie pracowników w narzędzia niezbędne do wykonywania pracy. Niekiedy pracownicy wykorzystują na potrzeby pracodawcy własne narzędzia, w związku z czym pracodawca wypłaca im odpowiedni ekwiwalent. Często zdarza się również, że pracodawca udostępnia pracownikom środki trwałe, wyposażenie lub narzędzia dla ich prywatnych celów, traktując to jako formę wynagrodzenia za pracę. Dotyczy to np. samochodów, telefonów komórkowych, komputerów. Każda z tych sytuacji jest odmiennie kwalifikowana z punktu widzenia przepisów podatkowych.

Wydatki ponoszone na wyposażenie stanowisk pracy w odpowiedni sprzęt i narzędzia pracy są kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów według tych samych zasad, co wszystkie inne koszty ponoszone w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Podstawowym kryterium, jakie należy brać pod uwagę, jest ich związek z osiąganym przychodem. Zwrócił na to uwagę NSA w wyroku z 28 maja 1999 r. (sygn. akt I SA/Lu 317/98, nie publikowany) stwierdzając, iż podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i racjonalny z punktu jego wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych między poniesionym kosztem a zasadnie oczekiwanym przychodem. Organ podatkowy ma więc obowiązek uznać konkretny wydatek za koszt uzyskania przychodu, jeżeli podatnik faktycznie poniesie wydatek, wykaże związek wydatku z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem i przedstawi dowód umożliwiający obiektywną ocenę, że powyższe okoliczności miały miejsce. Pojęcie „w celu osiągnięcia przychodów” oznacza bezpośredni związek pomiędzy kosztem a przychodem (bez danego kosztu nie byłoby przychodu). Dokonując oceny wydatku na zakup telewizora, uznać należało, że podatnik niczym nie wykazał, aby zakup telewizora miał bezpośredni związek z osiągniętym przychodem. Jedynym argumentem skarżącego było to, że za pośrednictwem telewizora (i odtwarzacza wideo) prowadzone było szkolenie pracowników. Nie wskazał przy tym dowodu na okoliczność, czy i jakie szkolenie prowadził. Rodzaj działalności skarżącego nie wskazuje na to, aby telewizor stanowił konieczny wydatek służący do tej działalności (handel) i aby w sposób wymierny mógł przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika. Argument o istotnym znaczeniu przeniesienia telewizora do nowego pomieszczenia biurowego jest niezrozumiały. W ocenie organów podatkowych i sądu nieistotny jest obiekt, w którym telewizor funkcjonował, bowiem zarzuty organów podatkowych nie dotyczą okoliczności, że telewizor nie był wykorzystywany w biurze, ale że jego wykorzystywanie nie miało bezpośredniego, obiektywnego wpływu na uzyskane przychody z działalności gospodarczej.