Wyrok NSA z 19 sierpnia 1994 r., sygn. SA/Gd 2157/93

Zasada ustanowiona w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn (określająca, że wartość świadczeń powtarzających się przyjmuje się w wysokości rocznego świadczenia pomnożonego przez 25 w razie ustanowienia świadczeń na czas ściśle określony przekraczający 40 lat) musi mieć zastosowanie w przypadku określenia podstawy obliczania opłaty skarbowej wówczas, gdy w związku z umową darowizny w części obejmującej przejęte długi, ciężary i zobowiązania stanowiące świadczenia powtarzające ustalić należy wartość tych świadczeń.